վազող տող

SRG BLOG TODAY / ԱՅՆ, ԻՆՉ ԿԱՐՈՂ ԵՍ ՊԱՏԿԵՐԱՑՆԵԼ, ԻՐԱԿԱՆ Է - Պիկասո / Everything you can imagine is real - Picasso / SRG BLOG TODAY

Saturday, June 10, 2017

Ուղևորներին օդանավ նստեցման ժամանակ, ինչո՞ւ են բորդուղեկցորդուհիները ձեռքերը պահում մեջքի հետևում

 Երբևէ մտացել եք, թե ինչու օդանավի դռների մոտ՝ նստելու ժամանակ  Ձեզ դիմավորող բորդուղեկցորդուհիներից առնվազն մեկը ձեռքերը պահում է մեջքի հետևում:
 Նաև հետո՝ երբ լսել եք արդեն թռիչքի անվտանգության կանոնները և կապել եք ամրագոտիները, բորդուղեկցորդուհիներից մեկը՝ ձեռքերը մեջքի հետևում պահած կարող է այդպես մի քանի անգամ անցել շարքերի միջով:


 Հետաքրքրե՞ց ինչու...

 Նրանք պարզապես հաշվում են ուղևորների քանակը:
Դա կարող է լինել օդանավի մուտքի մոտ կամ երբ արդեն ուղևորները նստած են իրենց տեղերում: Նաև այդպես կարող է լինել երկու դեպքում էլ և մուտքի մոտ և օդանավի ներսում, եթե դրա անհրաժեշտությունը կա:
 Իսկ ձեռքերը մեջքի հետևում են, որովհետև նրանց ձեռքում կա հատուկ հաշվիչ՝ սեղմակով, որի սեղմակին սեղմելով կատարում են ուղևորների հաշվարկը:

 Սա հեշտացնում է նրանց աշխատանքը հաշվարկների կատարման ժամանակ, որպեսզի ուշադրություն շեղող ցանկացած խոչընդոտ չխանգարի ուղևորներ հաշվարկի ճշտությանը:
 Հենց այց բանի համար էլ նախատեսված է ձեռքի սեղմիչով այս հաշվիչը, որը բորդուղեկցորդուհինների մասնագիտական աքսեսուրների մասն է կազմում:

Thursday, June 1, 2017

«Արցախիս մասին» Լիգիա Ղազարյան

  Իմ նախնիներից և ոչ ոք չի եղել Արցախից, և ես ինչ-որ հոգեկան կապվածություն երբևէ չէի ունեցել Հայաստանի այդ տարածաշրջանի նկատմամբ։ Միշտ ինչ-որ ձգողականություն զգացել եմ դեպի Արևմտյան Հայաստան, բայց դեպի Արցախ՝ ոչ․․․ Մինչև առաջին այցելությունս․․․
 Առաջին անգամ բախտ վիճակվեց (այդ արտահայտության հնարավորինս խորը իմաստով) այցելել Արցախ, երբ ես աշխատում էի ապահովագրական ընկերությունում։ Պետք է գործուղվեի Շուշի, ընդ որում՝ ես անտանելի չէի ուզում, քանի որ արդեն չորս ամիս էր, որ աշխատում էի առավոտյան 8։30-ից մինչև երեկոյան 11։00, և բավական հոգնած էի։ Եվ երբ ինձ ասացին, որ պետք է գնամ Շուշի, անելանելիության զգացողություն տիրեց, քանի որ չէի պատկերացնում, թե այդ վեց ժամվա ճանապարհն ինչպես պիտի գնամ։
Բայց բախտ էր վիճակվել, որը ես չէի գիտակցում, ինչպես չենք գիտակցում վիճակված բախտը գրեթե բոլոր դեպքերում և հնարավորինս ավիրում ենք այն․․․
 Դեկտեմբեր ամիսն էր․․․ Մենք մեքենայով ճանապարհվեցինք դեպի մի հրաշագեղ, խրոխտ, ուժեղ, վեհ, ինքնատիպ վայր, որն իր հեռու գտնվելով արդեն հասկացնում է, որ արժե հասնել իրեն։
Արցախ տանող ճանապարհն էլ պատահական չէ․․․ Ամբողջ մի ժամ և կես տեսնում ես
Яндекс.Метрика